Ουσιαστικα, κατερχομενη η Συνειδηση στο πεδιο της χωριστικοτητας, αντιλαμβανεται την εξατομικευμενη υποσταση του ως "ξεχωριστο" ον σε σχεση με τον "αλλον"... Εχοντας "ξεχασει" την πρωταρχικη ενοτητα του Κοσμου αγωνιζεται να επιβιωσει μεσα σε εναν φορεα που εχει "αναγκες", πρωταρχικα βιολογικες και κατ' επεκτασιν συναισθηματικες, νοητικες και ψυχολογικες...
Η Συνειδηση οντας Αχρονη και πολυδιαστατικη στεκει ακεραιη μεσα στην αυθυπαρξια της! Η οψη της η οποια επιλεγει να κατελθει τις διαστασεις απο-χωριζεται απο την εγγενη ενοτητα... Μη εχοντας συνολικη εικονα αναδυεται η αναγκη του επαναπροσδιορισμου σε οντολογικο επιπεδο... βλεπε Αυτοσυνειδησια!
Το Εγωϊκο οχημα ειναι ενα απαραιτητο σταδιο! Ακολουθωντας τις επιταγες του εγωϊκου Γιγνεσθε, βιωνει τους "θριαμβους" τις "απογοητευσεις", την χαρα, την λυπη και ολο το φασμα του δυϊκου εγωϊκου εαυτου... Περνωντας τις διαδοχικες, επαναλαμβανομενες εμπειριες σε αυτο το φασμα, αρχιζει να αναδυεται η εσωτερικη αναγκη για νοηματοδοτηση ολου αυτου του πλαισιου λειτουργιας-αντιληψης!
Τα εξωτερικα ερεθισματα παραμενουν αμεταβλητα, οι κυκλοι επαναλαμβανομενοι, τα ορια γνωστα... Συνηθως, οι κατα εποχες "μεταφυσικες" ανησυχιες αποθαρρυνονται απο το κοινωνικο περιβαλλον, ως μη αποδειξιμες, ως μη "υπαρκτες", ως μη "πραγματικες"!
Ο Ανθρωπος ο οποιος αποφασιζει να ξεπερασει το ασφυκτικο πλαισιο της δεδομενης και πληρως ελεγχομενης "πραγματικοτητας", διαφοροποιειτε πρωταρχικα ως προς τις ιδιες του τις "αναγκες". Αμφισβητει την εικονα που του εχει περιγραφει ως "πραγματικοτητα" και στρεφεται εντος του για να βρει απαντησεις στα βασανιστικα ερωτηματα που με πυρινη ορμη αναδυονται απο "καπου εντος"... Οταν ο εξωτερικος κοσμος ειναι ανεπαρκης, οταν δεν χωρας πουθενα, αναγκαστικα "ξεβολευεσαι", αμφισβητεις... και ψαχνεις! Ετσι γεννηθηκαν ο Μυστικισμος, ο Εσωτερισμος, η Φιλοσοφια, οι Τεχνες... Μια προσπαθεια υπερβασης, σε εναν δεδομενο, εξηγημενο Κοσμο!
Χωρις αυτην την προσπαθεια ολων των γενναιων ψυχων... θα ειμασταν ακομα στις σπηλιες!
Απο αυτο το σημειο και μετα αναπτυσεται μια Κοσμολογικη προσεγγιση... Ο Ανθρωπος αντι-
λαμβανεται οτι η εγωϊκη προσεγγιση δεν ειναι αρκετη πλεον στην επεξηγηση του Κοσμου γυρω του ως "αλλο"! Παρατηρει, ερευνα, παλευει με την αναγκη του να "ανηκει", σε αντιδιαστολη με την ορμη της κατανοησης που ξεπηδα απο μεσα του ως λαβα που κατακαιει την ιδια του την "κατανοηση", την ιδια του την βεβαιοτητα, την ιδια του την αντιληψη... Στεκει μετεωρος σε εναν αχρονο τοπο εχοντας αντιληψη της ιδιας του της υπαρξης, αλλα χωρις σημειο αναφορας, χωρις σημειο εκκινησης και χωρις τελος... Ο "Υπαρξιακος Τρομος" ερχεται ως Νεμεση... καλεισαι να αντιμετωπισεις την Αβυσσο, τις πεποιθησεις σου, το ιδιο το μετρο που εθεσες!
Τα επεξηγηματικα κουτακια δεν ειναι πλεον αρκετα... Δεν μπορεις να δομησεις πανω στο εγω... Εμφανιζεται ο Εαυτος, αυτος ο αχρονος, φιλος-γεννητορας... και ειναι ο Εαυτος που σου εξηγει τις τραγωδιες σου και τους θριαμβους σου, ειναι ο Εαυτος που γελα, οχι χαιρεκακα, αλλα με μια κατανοηση γεματη απο αυτο που παντα ηταν η ουσια των παντων... ΑΓΑΠΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου